Mijn speurtocht naar sporen van Jan Engelman voert mij naar zijn activiteiten in de stad, bij Kunstliefde en zijn gedichten. “Ambrosia, wat vloeit mij aan” werd vroeger door wijze vaders uitgeroepen als iets hem te machtig werd. Bij het schrijven van mijn columns voel ik met die vaders mee.
Is het de romantiek die mij aanspreekt of is het iets moreels. Voor mij is het van allebei. Jan Engelman had ook iets van allebei. Geloofde niet dat de gemeente een singeldempingsplan ging maken en werd boos toen de gevolgen van dit plan concreet en voelbaar werden.
Je kunt een gedicht dood analyseren, zoals Piet Buddingh’ laat zien: zijn rationele analyse van deze tekst loont: https://meandermagazine.nl/2013/10/klassieker-173-jan-engelman-vera-janacopoulos/
Nu vraag ik me wel af: verlies je met zo’n rationele analyse niet ook de kwaliteiten van een gedicht? Namelijk de witte regels, met onnoembare betekenis? Is dat de taak van kunstenaars om miidels schoonheid van een gedicht het onnoembare zichtbaar en voelbaar te maken?
Wat betekent de uitroep Ambrosia…. voor jou?