Google & het Engelse Wikipedia leveren de kennis en een intrigerend plaatje over dit begrip.
The term tacit knowing is attributed to Michael Polanyi’s Personal Knowledge (1958).[1] In his later work, The Tacit Dimension (1966), Polanyi made the assertion that “we can know more than we can tell.”[2] He states not only that there is knowledge that cannot be adequately articulated by verbal means, but also that all knowledge is rooted in tacit knowledge. While this concept made most of its impact on philosophy of science, education and knowledge management—all fields involving humans—it was also, for Polanyi, a means to show humankind’s evolutionary continuity with animals. Polanyi describes that many animals are creative, some even have mental representations, but can only possess tacit knowledge.[3] This excludes humans, however, who developed the capability of articulation and therefore can transmit partially explicit knowledge. This relatively modest difference then turns into a big practical advantage, but there is no unexplained evolutionary gap.
Dit herinnert me aan mijn werk in trainingsinstituten. Ik startte op de afdeling Wereld van Vormingsinstituut Kerk en Wereld in Driebergen. Ze noemden zich het beste cursusinstituut in Nederland met voormannen als Banning en vele anderen, mede vanwege de ontstaansgeschiedenis mer e Sociale Academie de Horst. Later werd ik trainer/adviseur op het toenmalig grootste cursusinstituut voor OR-leden, SBI Training & Advies in Doorn
Ervaringskennis
De kern van mijn werk werd om ervaringskennis van praktisch opgeleide medewerkers boven tafel krijgen. Ze hadden zich als vrijwilliger gemeld om lid van de ondernemingsraad of vakbond te worden. De OR-wet uitleggen deed ik ook, maar die wet is mager, loopt niet alleen achter, maar is vooral vaag of nietszeggend.Toch mijn vroegere SBI-collega Peter van Macklenberg eens bellen om te sparren over ons werk. Hij was indertijd toch ook een fan van cognitieve psychologie met leuke “FLOW”-experimenten in Engeland? Anno 2024 zou ik die onontgonnen ervaringskennis “tacid knowledge” noemen. Hoe wordt dat begrip In Wikipedia beschreven?
Definition “Tacid Knowledge”
Tacit knowledge can be defined as skills, ideas and experiences that are possessed by people but are not codified and may not necessarily be easily expressed.[4] With tacit knowledge, people are not often aware of the knowledge they possess or how it can be valuable to others. Effective transfer of tacit knowledge generally requires extensive personal contact, regular interaction,[5] and trust. This kind of knowledge can only be revealed through practice in a particular context and transmitted through social networks.[6] To some extent it is “captured” when the knowledge holder joins a network or a community of practice.[5]
Some examples of daily activities and tacit knowledge are: riding a bike, playing the piano, driving a car, hitting a nail with a hammer,[7] putting together pieces of a complex jigsaw puzzle, and interpreting a complex statistical equation.[4]
In the field of knowledge management, the concept of tacit knowledge refers to knowledge that cannot be fully codified. An individual can acquire tacit knowledge without language. Apprentices, for example, work with their mentors and learn craftsmanship not only through language but also by observation, imitation, and practice.
The key to acquiring tacit knowledge is experience. Without some form of shared experience, it is extremely difficult for people to share each other’s thinking processes.[8]
Terrain
Tacit knowledge can be divided according to the terrain. Terrains affect the process of changing tacit knowledge into explicit knowledge. Terrains are of three kinds:
Relational tacit knowledge: Relational tacit knowledge could be made explicit, but not made explicit for reasons that touch on deep principles that have to do with either the nature or location of knowledge of the way humans are made. This knowledge refers to things we could describe in principle if someone put effort into describing them.
Somatic tacit knowledge: Somatic tacit knowledge has to do with properties of individuals bodies and brains as physical things. It includes things our bodies can do but we cannot describe how, like riding a bike. In principle it is possible for it to be explicated as the outcome of research done by human scientists.
Collective tacit knowledge: Collective tacit knowledge is a kind of knowledge that we do not know how to make explicit and that we cannot envisage how to explicate. It is the domain of knowledge that is located in society, such as the rules for language – it has to do with the way society is constituted.[9]
Embodied knowledge
Tacit knowledge has been described as “know-how” as opposed to “know-what” (facts).[10]This distinction between “know-how” and “know-what” is considered to date back to a 1945 paper by Gilbert Ryle given to the Aristotelian Society in London.[11] In his paper, Ryle argues against the (intellectualist) position that all knowledge is knowledge of Propositions (“know-what”), and therefore the view that some knowledge can only be defined as “know-how”. Ryle’s argument has, in some contexts, come to be called “anti-intellectualist“. There are further distinctions such as “know-why” (science) or “know-who” (networking).[citation needed]
Tacit knowledge involves learning and skill but not in a way that can be written down. On this account, knowing-how or “embodied knowledge” is characteristic of the expert, who acts, makes judgments, and so forth without explicitly reflecting on the principles or rules involved. The expert works without having a theory of his or her work; he or she just performs skillfully without deliberation or focused attention.[6] Embodied knowledge represents a learned capability of a human body’s nervous and endocrine systems.[12]
Differences from explicit knowledge
Although it is possible to distinguish conceptually between explicit and tacit knowledge, they are not separate and discrete in practice.[8] The interaction between these two modes of knowing is vital for the creation of new knowledge.[13]
Tacit knowledge can be distinguished from explicit knowledge in three major areas:[1]
Codifiability and mechanism of transferring knowledge: Explicit knowledge can be codified (for example, ‘can you write it down’ or ‘put it into words’ or ‘draw a picture’), and easily transferred without the knowing subject. In contrast, tacit knowledge is intuitive and unarticulated knowledge that cannot be communicated, understood or used without the ‘knowing subject’. Unlike the transfer of explicit knowledge, the transfer of tacit knowledge requires close interaction and the buildup of shared understanding and trust among them.
Main methods for the acquisition and accumulation: Explicit knowledge can be generated through logical deduction and acquired through practical experience in the relevant context. In contrast, tacit knowledge can only be acquired through practical experience in the relevant context.
Potential of aggregation and modes of appropriation: Explicit knowledge can be aggregated at a single location, stored in objective forms, and appropriated without the participation of the knowing subject. Tacit knowledge, in contrast, is personal and contextual; it is distributed across knowing subjects, and cannot easily be aggregated. The realization of its full potential requires the close involvement and cooperation of the knowing subject.
The process of transforming tacit knowledge into explicit or specifiable knowledge is known as codification, articulation, or specification. The tacit aspects of knowledge are those that cannot be codified, but can only be transmitted via training or gained through personal experience. There is a view against the distinction, where it is believed that all propositional knowledge (knowledge that) is ultimately reducible to practical knowledge (knowledge how).[14]
Ikujiro Nonaka proposed a model of knowledge creation that explains how tacit knowledge can be converted to explicit knowledge, both of which can be converted into organisational knowledge.[15] While introduced by Nonaka in 1990,[16] the model was further developed by Hirotaka Takeuchi and is thus known as the Nonaka–Takeuchi model.[15][17] In this model, tacit knowledge is presented variously as uncodifiable (“tacit aspects of knowledge are those that cannot be codified”) and codifiable (“transforming tacit knowledge into explicit knowledge is known as codification”). This ambiguity is common in the knowledge management literature.
Assuming that knowledge is created through the interaction between tacit and explicit knowledge, the Nonaka–Takeuchi model postulates four different modes of knowledge conversion:[15]
from tacit knowledge to tacit knowledge, or socialization;
from tacit knowledge to explicit knowledge, or externalization;
from explicit knowledge to explicit knowledge, or combination; and
from explicit knowledge to tacit knowledge, or internalization.
Nonaka’s view may be contrasted with Polanyi’s original view of “tacit knowing”. Polanyi believed that while declarative knowledge may be needed for acquiring skills, it is unnecessary for using those skills once the novice becomes an expert. Indeed, it does seem to be the case that, as Polanyi argued, when people acquire a skill, they acquire a corresponding understanding that defies articulation.[6]
Examples or evidences?
One of the most convincing examples of tacit knowledge is facial recognition: one knows a person’s face, and can recognize it among a thousand, indeed a million. Yet, people usually cannot tell how they recognize that face, so most of this cannot be put into words. When one sees a face, they are not conscious about their knowledge of the individual features (eye, nose, mouth), but rather see and recognize the face as a whole.[18]
Another example of tacit knowledge is the notion of language itself: it is not possible to learn a language just by being taught the rules of grammar—a native-speaker picks it up at a young age, almost entirely unaware of the formal grammar which they may be taught later.
Other examples are how to ride a bike, how tight to make a bandage, or knowing whether a senior surgeon feels an intern may be ready to learn the intricacies of surgery; this can only be learned through personal experimentation.
Harry M. Collins showed that Western laboratories long had difficulties in successfully replicating an experiment that a team led by Vladimir Braginsky at Moscow State University had been conducting for 20 years (the experiment was measuring the quality, Q, factors of sapphire). Western scientists became suspicious of the Russian results and it was only when Russian and Western scientists conducted the measurements collaboratively that the trust was reestablished. Collins argues that laboratory visits enhance the possibility for the transfer of tacit knowledge.[19][20]
The Bessemer steel process is another example: Henry Bessemer sold a patent for his advanced steelmaking process and was subsequently sued by the purchasers after they could not get it to work. In the end, Bessemer set up his own steel company because he knew how to do it, even though he could not convey it to his patent users.[21]
When Matsushita (now Panasonic) started developing its automatic home bread-making machine in 1985, an early problem was how to mechanize the dough-kneading process, a process that takes a master baker years of practice to perfect. To learn this tacit knowledge, a member of the software development team, Ikuko Tanaka, decided to volunteer herself as an apprentice to the head baker of the Osaka International Hotel, who was reputed to produce the area’s best bread. After a period of imitation and practice, one day she observed that the baker was not only stretching, but also twisting the dough in a particular fashion (“twisting stretch”), which turned out to be important in the success of his method. The Matsushita home bakery team drew together eleven members from completely different specializations and cultures: product planning, mechanical engineering, control systems, and software development. The “twisting stretch” motion was finally achieved by a prototype machine after a year of iterative experimentation by the engineers and team members working closely together, combining their explicit knowledge. For example, the engineers added ribs to the inside of the dough case in order to hold the dough better as it is being churned. Another team member suggested a method (later patented) to add yeast at a later stage in the process, thereby preventing the yeast from over-fermenting in high temperatures.[15]: 284
During the COVID-19 pandemic, increased remote work seems to have influenced the informal exchange of tacit knowledge among workers, which has subsequently led to an adverse effect on the variety of outputs produced by remote workers.[22]
De wikipedia-lemma Unsaid geeft mooie beschrijvingen wat verstaan wordt = wat wetenschappers verstaan onder wat mensen soms inslikken en daarom niet uitspreken of voorzichtig /omfloerst zeggen.
The term “unsaid” refers that is not explicitly stated, what is hidden and/or implied in the speech of an individual or a group of people.
The unsaid may be the product of intimidation; of a mulling over of thought; or of bafflement in the face of the inexpressible.[1]
Mijn beeld hierbij is dat macht van een mens intimiderend kan overkomen op een ander mens, Ik durf geen oordeel uit te spreken. Want het adagium van Pandora was: ooit wel eens een normaal mens ontmoet?
Ooit wel eens normaal mens ontmoet?
De tekst op deze oospronkelijke Pandora-poster (1964) is van Simon Carmiggelt.
Ik herinner me de poster anders: In een van de cursus-ruimtes op Kerk en Wereld liep ik voortdurend langs een omgebouwde poster. De poster had een spiegelend oppervlak: je keek naar jezelf!
Toscani, Giulio (2023). “The effects of the COVID-19 pandemic for artificial intelligence practitioners: The decrease in tacit knowledge sharing”. Journal of Knowledge Management. 27 (7): 1871–1888. doi:10.1108/JKM-07-2022-0574.
Further reading
Angioni, Giulio (2004). “Doing, Thinking, Saying”. In Sanga; Ortalli (eds.). Nature Knowledge. New York: Berghahm Books. pp. 249–261.
Brohm, R. (1999). “Bringing Polanyi onto the theatre stage: a study on Polanyi applied to Knowledge Management”. Proceedings of the ISMICK Conference. Erasmus University Rotterdam. pp. 57–69.
Nonaka, Ikujiro; Toyama, Ryoko; Konno, Noboru (February 2000). “SECI, Ba and Leadership: a Unified Model of Dynamic Knowledge Creation”. Long Range Planning. 33 (1): 5–34. doi:10.1016/s0024-6301(99)00115-6.
Polanyi, Michael (1958). Personal Knowledge: Towards a Post Critical Philosophy. Chicago: University of Chicago Press. ISBN0-226-67288-3.
Polanyi, Michael (1966). The Tacit Dimension. Doubleday & Co.
Polanyi, Michael (1983). “Tacit Knowing”. The Tacit Dimension. Gloucester, MA: Peter Smith.
Polanyi, Michael (1997). Allen, R.T. (ed.). Science, Economics and Philosophy: Selected Papers of Michael Polanyi. New Brunswick, NJ: Transaction Publishers.
Tsoukas, H. (2003). “Do we really understand tacit knowledge?”. In Easterby-Smith; Lyles (eds.). The Blackwell handbook of organizational learning and knowledge management. Cambridge, MA: Blackwell Publishing. pp. 411–427.
Wenger, E. (1998). Communities of practice: learning, meaning and identity. New York: Cambridge University Press.
Wilson, Timothy D. (2002). Strangers to ourselves: discovering the adaptive unconscious. Cambridge, MA: Harvard University Press. ISBN0-674-01382-4.
Ik kreeg een mail van Linkedin. Ik ben al heel mijn werkende leven op Linkedin. Zijn ze nu de kluts kwijt? Tenminste dat denk ik, als hypothese. Wat is er aan de hand?
Zie de onderstaande foto: Of ik maar bevestigen dat ik Jan ken……….. Nou, Ik ben 78 jaar en die vraag wordt mij wel eens door mensen gesteld, maar een systeem heeft mij zo’n vraag nog nooit gesteld…….Heb ik zelf een fout gemaakt? Maar ik weet niet waar en welke. Misschien dat ik een connectie met Jan Korff de Gidts wilde maken en dat willen heel veel mensen. Ik heb duizenden volgers….En ik woon volgend jaar 60 jaar in de stad Utrecht. 1965 was namelijk het eerste jaar van mijn studie, biochemie, S2.
Wie wil me voorbeelden toezenden, waarin je toelicht dat je denkt dat het systeem de weg kwijt is, zo niet de kluts kwijt is.
PS : ik schrijf in mijn blogs over onderzoek van systemen die de weg kwijt zijn en omschrijf onderzoeksvragen, zoals de vraag hoe functioneren adviesbureaus in het beleids- en uitvoeringsysteem?
De werkgroep Aan de Maliebaan had gister een bijzondere bijeenkomst. Bij het agendapunt terugblik ontstond een levendige uitwisseling van woorden die betekenis hadden voor de deelnemers die aan de uitwisseling meededen. Er bleek behoefte aan een statement. Bijgaand mijn overdenking: Want: in 2025 vieren we in Nederland 80 jaar vrijheid.
De Maliebaan is historisch uitgegroeid naar een een laan van allure. Tal van machthebbers hebben parades gehouden op de Maliebaan. Heel wat mensen hebben er gemarcheerd en de parade allure gegeven. Gister noemden we Napoleon en Mussert.
Marcheren en macht horen bij elkaar. Discipline, op rij, een leider.
Dat past niet bij de Maliebaan, het is ingewikkelder. Naast Mussert woonde er Mw Tellegen. Die orgaiseerde de spoorwegstaking. Als daad van verzet. Wij tegenover Zij? Zij tegenover wij? Het is ingewikkelder.
Een belgische sociologe zei het zo:
Het zou mooi zijn als onze activiteiten zou leiden tot discussie over onze huidige tijd + toekomst. Het moet toch mogelijk zijn dat we iets kunnen leren van het verleden. En dat is dus niet dat de wereld bestaat uit ‘wij’ en ‘zij’. Maar wel: dat politieke keuzes ertoe doen. En dat sommige keuzes echt fout zijn. Bron van dit concept: Zo grijs is het verleden nou ook weer niet, stelt Giselinde Kuipersp 23 sept 2024 in NRC. Giselinde Kuipers is hoogleraar sociologie aan de KU Leuven.
Afgelopen zondag zag ik Angela Merkel in Buitenhof. Ze heeft een boek geschreven met als titel Vrijheid. Eén zin van haar bleef me bij. Ze sprak die uit toen ze werd gevraagd of ze spijt had van haar uitspraak “Wir schaffen das” Ze zei: denken over Volk en niet-Volk is geen vrijheid.
In kleine kring ondervind ik met deze stelling enorm veel bijval
Hoe kom dat toch, wat zijn oorzaken of redenen
Ik ontmoet veel mensen die onthand zijn door de hedendaagse poltitiek, neerslachtig worden ze depressief soms. Vaak verdrietig met een pluke hoop voor het verschiet.
Ook zeggen mensen tegen mij dat ze nooirt meer iets horen van het pacifisme. De oorlogen overal, onoplosbaar,
We zijn heel snel naar de 2 % van het bbp gegroeid voor onze defensie-uitgaveb en Mark Rutte wil nu graag naar de vier. Leve de raket- en drone-business. Meer munitie, meer tanks, grotere legers.
Er is een alternatief. Ik leg de oorlogsmscjhine langs de marketing-meetlar. Laten we bezien waar je uitkomen ……..Het is een denklijn, we kunnen er daden bij bedenken. Eerst de ratio en de moraliteit. later de verbeelding aan ce macht, zelfmacht noemde ik dat vroeger
Vanuit het thema grond beschouw ik de volgende punten als kritisch:
Overal in Nederland en In de wereld speuren mensen – met deskundigen en advocaten – naar de hoogste winsten ~ ; Ik noem hen speculatieve kapitalisten die woekerwinsten beogen
Dit soort kapitalisten worden ongebreideld rijk met aan- & verkopen van grond en de daaraan gekoppelde huizenbouw en huizenverkoop en dragen langs deze weg bij aan de welvaartsgroei.
“Als je er vroeg bij bent ben je spekkoper!” hoor ik in die wereld.
Ik ken de taal van het risicomanagement: speurders lopen in hun koopjesjacht ook risico’s: “het loopt ook wel eens anders / het gaat ook wel eens mis”. Maar ze streven in hun portefeuille met grondpercelen naar het beheer en beheersen van de risico’s op miskopen.
Wat zegt de wet, dat wil zeggen, wat weten we hiervan?
Over welke kennis of wet zijn het eens en wat gaan we delen in ons netwerk?
Hoe gaan we dat verder verspreiden?
Wie is nog meer betrokken, heeft deze misleiding door en brengt dit vermoeden (ook) naar de politiek of de rechter?
Hoeveel speculanten hebben we in beeld? Waar ligt de grens? wat noemen we speculatie? Ondertussen rinkelt de kassa! Met miskopen loop je niet te koop. Je focust je op winst.
Ik vind dit oer-kapitalistisch gedrag = woekerwinsten zijn onmaatschappelijk
Ik zet hier een streep: woekerwinsten zijn (vind ik) anno 2024 niet normaal!
Ja, ik weet dat speculanten risico’s lopen en dat ze (“netto”) winst mislopen.
Mijn hoevraag luidt: Hoe gaan we als samenleving hiermee om? Hoe valt hier paal en perk aan te stellen?
Nu lijkt het er teveel op dat we een zgn “planbatenheffing” als oplossing zien. Zie bijv. het tijdschrift van AEDES. “Als de baten hoger uitvallen als de kosten willen we daarna gaan afromen. Dat is in mijn bedrijfskundige terminologie een achterwaartse koppeling. Dit is – eenvoudig gezegd: het paard achter de wagen spannen.
Welk koop- en bouwproces ziet hier nu achter? Rudy van Stratum heeft hier een boekje over gemaakt: Geld is een middel. Het aardige is dat Rudy dit hele boekje in PDF op internet heeft gezet.
Deze pdf zorgde dat mijn inzichten zich snel verdiepten. De relatie van grondverkopers / projectontwikkelaars en de gemeentelijke overheid kwamen helder in de schema’s naar voren.
Hoe kan je sturen? Lobbyen en besturen. Wie kan en moet hier besturen? Wie is hier nu aan zet? Wat zegt en doet de Zuidas? Wat zeggen en doen de lobbygroepen bij de overheid?
Stemmen burgers nu op politici? Of maken lobbygroepen in de wereld de dienst uit? Hebben lobbygroepen stemrecht? Hoe hebben we dat in wetten geregeld?
Hamvraag: Welk beleid kan en dient onze overheid te voeren voor een maatschappelijker beleid? Kun je daarmee 1, 2 en 10 bestrijden? In welke zin helpt dat effectief?
Geen idee of dan een voorwaartse koppeling in het proces voor de hand ligt… Hoe ziet dat proces er eigelijk uit.
Laten we als casus gebiedsontwikkeling lokaal in een gemeente onder de loep nemen. Welke rendementen worden of werden er in Utrecht gehaald bij grond- & huizenverkoop? Voorbeelden?
Welke lessen kunnen we uit deze voorbeelden trekken?
Vraag: hoe kom je tot deze 18 punten, jan? Andere mensen stelden mij een vervolgvraag:
Waren we voor jou aanleidingen of momenten om dit op te schrijven? Meer dan zeven
A. IGN Vastgoed: De afgelopen twee jaar ben ik diverse keren telefonisch benaderd door IGN Vastgoed. Ze vroegen me of ik geïnteresseerd was in het aankopen van een kavel. De kavels hadden al een goedgekeurde bestemming voor woningbouw. Ik zou wel 20 % rendement kunnen behalen, zo werd mij voorgerekend. Ik ben bij zulke berekeningen op mijn hoede: “Stuurt u mij uw prospectus maar op” De post deed zijn werk. ik ontving de prospectus van IGN Vastgoed vol jubelende zinnen over hun winnende perspectief. Totdat de rechter er een streep in het zand zette, zie punt 5. Een tijdlang was de website van IGN Vastgoed uit de lucht. Vandaag bleek bij controle dat IGN Vastgoed een herboren nieuwe visie heeft omschreven, die luidt:
Grondhandelaren verkopen landbouwpercelen met de belofte dat er op termijn gebouwd mag worden. In de praktijk wordt er nooit gebouwd en blijven kopers achter met waardeloze landbouwgrond. Wij zetten ons in voor de terugbetaling van de aankoopsommen aan gedupeerden en werken actief aan het beëindigen van deze malafide grondhandel. Samen staan we sterk in de strijd tegen deze misleidende praktijken. Geraadpleegd 1.12.24 https://grondhandelclaim.nl/speculatieve-grondhandel/ Lees vooral verder op de herboren website en vul uw gegevens in bij het meldpunt Speculatieve Grondhandel!
B. RSU 2021. Bij het bestuderen van de Ruimtelijke Strategie van de Gemeente Utrecht ontdekte ik dat er in de nota’s niet werd vermeld hoe het grondeigendom was verdeeld over de belanghebbende partijen. Wie is eigenaar van de grond in aandachtsgebieden als Overvecht en Merwedekanaalzone? heedt de gemeente alleen de openbare ruimte in bezit? Want: De gemeente heeft heel weinig te zeggen als ze geen grondeigenaar zijn. In ieder geval heb ik gemerkt dat ze zijn gaan denken dat ze weiing te zeggen hebben en duistere procedures als het UPP moeten volgen. Lopen grondeigenaren en projectontwikkelaars de gemeentelijke toegangsdeur plat? (voorbeelden van initiatieven!) . Beschikken zij over de 06-nummers van belangrijke sleutelpersonen in het Utrechtse Stadskantoor?
C. Wat bedoelt U, Interessant! Discussies in een van de politieke cafe’s in de stad maakten de problematiek niet helderder maar wel interessanter en explosiever.
D. Constructief. Mijn lidmaatschap bij de Constructieve zorgde voor gesprekken met een doorbraak> Ik hoorde de toverzin “De wildernis is van de landheer!” Het is regaal recht, waarin het recht van de koning (regaal) al in de middeleeuwen is vastgelegd!
E. Privaatrecht. In het Romeins Recht zijn de rechten van grondeigenaren vastgelegd. In beton gegoten was mijn oordeel. Wat betekent privaat, is dat de koning met alle macht. Dat is toch regaal recht?
F. Hou je mond over grond. En de daarop volgende gesprekken over grondaankopen en woningbouw in Leidsche Rijn leidden tot: “Hou je mond over grond?” Mijn reactie was “Hou jij je mond over grond?” Waarom zou ik in grond investeren? Vandaag investeerde ik maar in Land van Ons…… https://mijn.landvanons.nl/members/profile
G. Daarom stel aan jou de volgende vragen:
Ik zoek bondgenoten die met mij onderzoek doen naar een weg naar afgewogen oplossingen
Wie deelt mijn zorg?
Hoe sluit mijn idee aan bij jouw denken?
Welk punt of welke letter uit mijn betoog raakt jou?
Of bij welk punt, letter of letter-punt combinatie ga ik de mist in.
Ik hoor graag jullie antwoorden.
Ik ben inmiddels aan een cursus grondbezit en gebiedsontwikkeling begonnen. Leerzaam.
Tot zover,
Utrecht, update tekst 23 november 2024
Voordat in mijn cursus begon was ik nog feller in mijn teksten….
Ik stel me nu constructiever op en dat werkt: op zoek naar nog meer inzichtenen tegendenkers
Opmaat voor overgangrede: 15 jaar Kracht van Utrecht; Strategische reflectie200
Twee plaatjes uit 2009 en 2024. De eerste is van Jens van der Weel, een taal- en strategie-kunstenaar.
In 2009 hadden we 5 seconden over voor onze voorplaat van ons eerste KvU-rapport. Ik weet nog hoe we deden, en waar dat was.
Verschillen tussen beide voorkanten 2009 en 2024.
Het Kleurengebruik: Veel rood en groen in 2009, weinig rood en groen in 2024
200G: een voorkant van een rapport
ons rapport uit 2009 over een alternatief in de toekomst
2024: een denkend mens, een soort Rodin, met een brein binnen, vol puzzels
2024: je ziet de man denken over van alles, het zijn heel veel puzzels !
2024 hij kijkt naar een groen puzzelstukje, wat zou dat zijn?
Jens adviseert goed na te denken waar je naar wil kijken.
Zou je mijn strategische reflectie in twee plaatjes kunnen gieten?
Nog een ander, een derde beeld
Afgelopen weken ontving ik via allerlei kanalen& media een heel ander beeld. Het was onderstaand Amelisweerd clipe.Nu als foto ingeplakt Een meisje die voor de bomen staat. Met een vlinder, een vleermuis, een specht, een konijnen en een eend. “Strijd mee / Red Amelisweerd nu”
Een clipje van 2 min 15, gemaakt van een gedicht van Vincent Bijlo en ingesproken door bekende Utrechtse kunstenaars. Kijk wat zij zeggen “namens” Vincent Bijlo! Effect: 4 a 5000 mensen op het Domplein met o.a. een gloedvolle, humoristische toespraak van die zelfde Vincent.
Om met mensen in de stad uit te wisselen welke toekomst we m.b.t. verkeer voor ogen hebben stel ik de vraag van wie is de stad, van wie is het verkeersbeleid, voor wie wordt de stad gemaakt?
Mijn 1ste stelling: is de stad van de automobilist!?
Een kwalitatief onderzoekje. Ik draag hier de volgende argumenten voor een Ja aan:
In de stad krijgt de auto veel ruimte, uitgedrukt in m / m2 en lucht m3. Hoeveel ? Die cijfers zouden we nog op moeten zoeken. Ik hou het kwalitatief.
Op sommige wegen bepaalt ons gemeentebestuur dat tweestrooks (2-baans) wegen versmald wordem tot een eenbaansweg. O.a in Overvecht. Tegelijk kun je op de Kardinaal de Jong weg in een paar minuten in het stadscentrum als gevolg van doorstroming met een perfect afgestelde verkeerslichten voor 50 km/uur. Waar kies je nu voor?
B&W heeft moeite om het aantal auto in de binnenstad en op de grachten te verminderen.
Er gaan ook veel auto’s als woon-werkverkeer de stad in, kijk aan de westkant op de Graat van Roggenweg, richting station en stad. De Sky-line van Utrecht rond het station CS is majestueus!
Is het efficiënt om dagelijks zoveel ruimte weg te geven? een auto van 1500 kg, die 1 persoon a 60- 80 kg vervoert?
Met de auto: die voorziet in een behoefte: een makkelijk vervoermiddel, je stapt in en je bent zo in je kantoor bij het station.
Hoe was dat vroeger in de jaren vijftig? Ik pik twee foto’s uit zijn artikel: Zzie Foto 1 uit 1950 (Verkeersdrukte op een zonnige dag (F.F. van der Werf, 1950) Vredenburg?) en 2 Auto’s en fietsers op de rotonde bij het Smakkelaarsveld (Hofland,1951)
De stad Utrecht heeft in de jaren zestig en zeventig een enorme sprong gemaakt om de ruimte voor de auto te vergroten, zie de onderstaande foto’s. Het parkeerterrein op het Neude is beroemd geworden Er zijn ook mensen, de met de Neude foto (1950 en 2024) in de hand de toekomst van de stad in handen te hebben.
Als je nu Parkeerterrein Neude op Google intypt krijg je Parkeren bij de Neude doe je voordelig en dichtbij in de parkeergarages van Hoog Catharijne. En daarmee wordt de procesgang zichtbaar: maak parkeergarages als je parkeerterrein verliest. Ruimtelijke effect in m2: Nul. Het geeft wel een boost aan de bouweconomie>Het versterkt het idee dat de auto in een behoefte voorziet. Frappant is wel dat je gemeente zich in die tijd geen raad wist: Het nieuwe Rabo-gebouw op de Croeselaan, naast het bus & treinstation mocht er van de gemeente alleen komen als de Rabo inpandig een eigen parkeergarage bouwde! (mondelinge mededeling in 2023 van een raadslid) Toen was het niet mogelijk om van de Rabo als werkgever te verlangen behoefte aan automobiliteit te verminderen. Is dat veranderd?
Het kortste stukje Snelweg lag in Utrecht
De foto van de sloop van een deel van Hoog Catharijne heeft als bijschrift: Trauma van verhoogd maaiveld: Was Hoog Catharijne voor de voetganger èn voor de automobilisten bedoeld?
In 2022 beschreef Hans Buiter Hoe Utrecht een fietsstad werd. Naast foto’s uit een grijs verleden schrijft Hans ook over “het schipperen” in het verkeersbeleid, een oud plan voor fietspaden uit de 1974 is bijvoorbeeld nooit uitgevoerd. Dat schipperen sluit aan bij mijn beeld van de gemeentelijke politiek. Utrecht is niet van de automobilist, het is ingewikkelder, want er wonen ook nog mensen en die hebben internet en diverse vervoermiddelen naar keuze tot hun beschikking. En bewoners gedragen zich, passend binnen hun tijdgeest. Daarom leg ik in dit blog de nadruk op het gedrag van bestuurders, die bijdragen aan de tijdgeest en die tezelfde tijdgeest tot leven wekken. Hans noemt dat schipperen, ik heb veeleer meestribbelen als kenmerk.
Stribbelt Utrecht mee? of et is meer een vraag: “is Utrecht een Meestribbelstad geworden ? “
Kiest ons gemeentebestuur èn voor de auto èn voor de fiets èn voor te voet èn voor groen? Dat moet toch tegenwoordig kunnen? Het is te zien in de stad, bIjvoorbeeld op het Vredenburg. Honderden zo niet duizenden fietsen naast de bushalte, vlak voor Tivoli. Je ziet het aan de groenbakken in dat Vlaamsche Torenstraatje dat het fietsenstallem het heeft afgelegd tegen het groen. Dat compromis is een gevolg van een B&W besluit namens alle wethouders. Collectieve verantwoordelijkheid heet dat en de burgemeester is de voorzitter van dit gezeldschap.
Fietsbrug bij de sluisjes, een bestuurlijk voorbeeld
De Fietsbrug over de sluisjes naar de Vecht is jarenlang een idee, hetgeen geleid tot een B&W besluit. Er zijn partijen voor (inclusief de wethouder en B&W tezamen; en er zijn bewoners, soms georganiseerd tegen. Wat gebeurt er: nieuwe gemeenteraadsverkiezingen zorgden voor onderhandelingen tussen partijen die een coalitie met elkaar wilde vormen. In een week of twee sneuvelde de fietsbrug omdat er een van de onderhandelemde partijen tegen was. Weg Fiestbrugplan. Weg besluit B&W.
Is Utrecht dan geen fietsstad?
Intern zijn er heel wat wethouders en ambtenaren die meestribbelen. Een wethouder kan denken: ik ben tegen dan is die andere wethouder de volgende keer tegen het planidee van mij… Dit lijkt op wat de NRC beschrijft op 29.11.24 over de spanning, het geruzie over klimaatbeleid tussen twee ministeries, EZK aan de ene, en I &W aan de andere kant: (uit te werken in een ander blog). Wint de een tijd en hoeven we dan allebei geen keuzes te maken? Welke toekomst paden zijn er voor een stad als Utrecht?
Nawoord van Karel Martens (oud-hoogleraar Radboud, Nijmegen) (en toegevoegd nadat ik bovenstaande tekst aan heb verspreid )
Denk alsjeblieft aan mensen, ALLE mensen, in plaats van je de hele tijd alleen maar zorgen te maken over automobilisten. Automobilisten worden al uitstekend bediend in alle ontwikkelde steden en landen over de hele wereld, zelfs met de congestie. Het is tijd om de andere helft van de bevolking net zo goed te bedienen – zelfs als dat enig ongemak met zich meebrengt voor automobilisten en kosten voor de algemene belastingbetalers. Toegang tot plaatsen is een basisbehoefte en zou een basisrecht moeten zijn. Fietspaden zijn een deel van de oplossing. hashtag#TransportJustice
Fiets en OV en internet v.v
Zoals karel martens al zegt: Fietspaden zijn een deel van de oplossing, dus ook Fiets & OV en Internet voor de mensen die op afstand kunnen werken. Het thema Rechtvaardigheid in Mobiliteit / Transport verdient nadere beschouwing. Karel Martens was (te lang in NL) een roepende in de woestijn. Wat maakt dat het nu anders ligt, waar liggen aanknopingspunten met de ladder van Verdaas: Ruimte&Wonen&RO?, Prijsbeleid ???? Mob. Management? Werk?
Oud secretaris generaal van de Navo de Hoop Scheffer roemt de hierarchische organisatie van de Navo: het is een bevelstructuur, zegt hij en voegt er wel een tip voor Mark Rutte aan toe. Want Mark i vanaf 1 okt 2024 de nieuwe secretaris generaal van de NAVO: “Mark moet wel zij eigen Tegenspraak zien te organiseren. (Buitenhof
Sluit aan op gesprekken met een borrel met Rendel de Jong: zal hij zij toegzegging waar maken om mij literatuur over dit onderwerp mailen? Bottom-up vs Top Down. En het vliegtuigongeluk op Tenerife, toen de gezagvoerder het beter wist en de start doorzette, ondanks tegenspraak van teamlid Meurs in de cockpit. Wikipedia beschrijft het alsof ze ook in de cockpit zaten: een thriller bijna!
Het incident tussen Meurs en zijn gezagvoerder was later reden om meer aandacht te besteden aan de werkstructuur in de cockpit van vliegtuigen, en de mogelijkheid dat ondergeschikten daadwerkelijk tegen een foute handelwijze van een superieur kunnen optreden is sinds die tijd bevorderd en aangemoedigd.
Het succes van CRM!
In het daartoe speciaal ontwikkelde Tegenspraakprogramma van de luchtvaart (Crew Resource Management, CRM) zijn vliegtuigmaatschappijen piloten en copiloten gaan trainen om assertief te communiceren bij twijfels aan bepaalde handelingen in de cockpit. Ook leren ze om open te staan voor corrigerende opmerkingen van hun copiloot. Omdat uit vervolgonderzoek bleek dat de vaardigheden na zo’n 3 jaar wegzakten, krijgen de piloten regelmatig een opfriscursus.
Peter van Lonkhuyzen, auteur van Tegenspraak – Hoe je beter wordt van dwarsliggers. Haystack vatte het zijn in 2015 verschenen boek als volgt samen:
Het CRM-programma van de luchtvaart werd in de jaren 80 ingevoerd na een aantal zware vliegtuigrampen die terug te voeren waren op de menselijke communicatie. Aanvankelijk waren de piloten sceptisch: ‘psychobabble’ vonden ze het programma. Inmiddels hebben vrijwel alle vliegmaatschappijen CRM ingevoerd. Het hoort helemaal bij de luchtvaart, vinden nu ook de piloten zelf.
Tegenspraak is tegenwoordig een must!
Grappig om te constateren dat ongelukken in een cockpit zorgen voor revolutionaire vernieuwingen in onze cultuur. Dat zou toch meer aandacht verdienen. Is die veranderde cultuur doorgedrongen tot het Nederlandse woordenboek ?
Hoe geven encyclopdieen tegenwoordig betekenis aan Tegenspraak?
“Geen tegenspraak dulden” is geen tegenspraak toestaan! Effect: BOEM = HO en honderden slachtoffers!
Pas in de laatste betekenis beschrijving komt een andere essentie naar voren: het begrip weerwoord, ja? Maar is weerwoord een magere reactie, als ik de discussie in de cockpit er mee vergelijk? Ik zou het effect van tegenspraak naar voren willen brengen door de betekenis van he woord dialoog te doorgronden. Dan wordt het effect van dialoog ook iets wat niet voor de hand ligt, iets onvoorspelbaars. Dat wil zeggen: NIET STARTEN, EVEN WACHTEN EN DE TIJD NEMEN…Tel maar eens tot tien,voordat je reageert….
Tegenspraak is tegenwoordig een must!, Daarin heeft van de Hoop Scheffer groot gelijk in…..
Peter Lonkhuizen zegt het zo:
Open communicatie is een cultuurkwestie. Georganiseerde tegenspraak een middel om de gewenste cultuur te bereiken. Dat lukt niet in een paar maanden. Het vertrouwen onder medewerkers dat ze vrijuit kunnen spreken, moet groeien. Cultuurverandering betekent geduld hebben maar de beloning is substantieel: de door Gallup beloofde hogere productiviteit, betere productkwaliteit en grotere klantloyaliteit die gepaard gaan met de grotere betrokkenheid van de collega’s. En zoals veel mensen die ervaring met constructieve tegenspraak hebben kunnen bevestigen: het werk wordt er leuker op.
