Hoe beleven volwassenen en kinderen ruimte?

Wat een ingewikkelde vraag, Jan. Toch belangrijk omdat we in ons verhaal van de Kracht van Utrecht willen inspelen op de beleving van zowel de fysieke als de mentale ruimte. https://www.krachtvanutrecht.nl/krachtvanutrecht/h/2171/0/10427/Ons-verhaal-en-onze-agenda/Is-dit-ons-nieuwe-verhaal-met-agenda-voor-regio-en-stad-Utrecht-

Ik hoor in het debat over de fysieke ruimte regelmatig dat ruimte schaars is. In het debat over de mentale ruimte lijkt het te gaan over te korte lontjes en meer.

Maar eerst wil ik verkennen over welke ruimte ik wil spreken, fysiek en mentaal. En ik doe verslag van gesprekken. Eigenlijk gaat het over het zoeken van speelruimte en in actie komen.

Op de SPACE 2020- expositie van de HKU ontmoette ik architect en HKU-master Aina Rosa. Ik vroeg haar wat ze onder ruimte verstond. Het gaat haar om ruimte die mensen innemen bij hun dagelijkse activiteiten. Het toilet bijvoorbeeld, de huiskamer, de weg naar de supermarkt. En, zei ik geïnspireerd door haar benadering, ook de ruimte van de auto, op weg naar het werk? Ik had gelijk de associatie op een veilige binnenruimte van de auto! Wie weten veel over de beleving van de binnenruimte van de auto? Pr-/reclame- en clipjes makers en hun opdrachtgevers weten daar alles van en werken dat in de finesses uit in het ontwerp van de binnenruimte van de auto; en in het ontwerp van het hele model.

De kernvraag die Aina Rosa in haar HKU-research stelde was: We weten wel dat wat je ziet afhankelijk is van je standpunt -> Hoe kun je kijkers naar ruimte triggeren om die waarnemingen vanuit verschillende standpunten uit te wisselen?

Even verderop had Bianca Lurvink een andere invalshoek gekozen. Zij had een installatie ontworpen waarmee je – liggend op een massagebank – de illusie kreeg voorgeschoteld wat een kwastje op je oor met je deed. Nu lag ik op de bank te kijken naar een videoscherm, waar niet alleen mijn oor was te zien maar ook dat digitale kwastje. Mijn reactie was gelijk: strijk met je kwastje op mijn oor svp! Mooi voorbeeld hoe je brein gefopt werd, omdat ik dacht dat dat kwastje over mijn oor streek. Daarmee deed Bianca het omgekeerde van Aina: Bianca brengt digitale prikkels aan, die echt lijken, waardoor je je gaat gedragen als ware het echt.

Kan mijn brein zo makkelijk gefopt worden? Werkt zo een placebo, als ik denk dat een fop (niet werkend) medicijn zo door werkt? Zo je kun me alles op de mouw spelden, lijkt het wel ;0) Vergelijk de proef met de Rubberen Hand naast de spiegel: https://www.youtube.com/watch?v=sxwn1w7MJvk Je reageert onmiddellijk met je ene hand als er met een hamer op de rubberen hand wordt geslagen. Je hebt met je ervaringen je geheugen “overschreven” En je denkt dat de rubberen hand van jou is.

Ten slotte spraken we Rene ’t Hart. Hij werkt met kinderen in een 3D-wereld. Welke uitdaging zien kinderen bij de grote wereldproblemen (klimaat, armoede etc). Op http://chronos.virtualkids.nl doet hij verslag van zijn ervaringen. Ik heb hem de vraag voorgelegd hoe kinderen de uitdaging ontdekken hoe zij met de ruimte omgaan. Nou, zei Rene, het lijkt erop dat kinderen moeiteloos de mentale ruimte vullen, wanneer ze met elkaar spelen. Het duurt nog wat langer voordat ze de beperkingen zien van de fysieke ruimte…..

Ik ben nu op zoek naar doel en methode om waarnemingen in onze straat, wijk, stad en regio vanuit verschillende standpunten uit te wisselen? Welke ruimte heb ik daarvoor nodig, voor mezelf of voor anderen? Het kinderperspectief (methodiek Ferenc van Damme cs in Overijssel) is aanlokkelijk!

Dit bericht is geplaatst in Coach. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.